ပညာေရးက႑

စာမူႏွစ္ခုနဲ႔ ပအို၀္းစာေပ ဘယ္လဲ

 

By ခြန္မင္းႏိုင္ | အျမင္ေဆာင္းပါး

လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ အသက္ကာ စာေပျဖစ္သလို စာေပတိုးတက္မွ လူမ်ိဳးတိုးတက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါသည္။ စာေပသည္ အလင္းေရာင္ကိုေဆာင္သလို ညီညႊတ္မႈႏွင့္ အျပန္အလွန္ ဆက္ႏြယ္ေပါင္းကူးမႈကိုပါ ေဖာ္ေဆာင္ေစပါသည္။ ထို႔အတူ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားတို႔၏ စာေပကာ ပအို၀္းစာျဖစ္သလို၊ ပအို၀္းစာသင္ၾကားေရး၊ ပအို၀္းစကား ေျပာဆို ေရးကို အင္တိုက္အားတိုက္ လုပ္ေဆာင္မွသာ ပအို၀္းစာေပထြန္းကားလာမွာ ျဖစ္ပါသည္။

ပအို၀္းစာ တက္ေျမာက္သင္ၾကားျခင္းျဖင့္ ေတာင္ေပၚ၊ ေျမျပန္႔ ပအို၀္းအခ်င္းခ်င္း ဂီတ၊ ဓေလ့၊ အျမင္ခ်င္း ဆက္ႏြယ္ေပါင္းကူး ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါသည္။ ပအို၀္းလူငယ္လူရြယ္မ်ားလည္း အက်ိဳးရွိလာမွာျဖစ္သလို ယဥ္ေက်းမႈ၊ စာေပ ထိန္းသိမ္းေရး အတြက္ပါ တာ၀န္တရပ္၊ တြန္းအားတရပ္လို အနာဂတ္အတြက္ ျဖစ္လာေစမွာပါ။

ယေန႔အခ်ိန္မွာေတာ့ ပအို၀္းစာေပရွိေနလွ်က္ စာေပသင္ၾကားတက္ေျမာက္ေရး သိရွိမႈ၊ စိတ္၀င္စားမႈ နည္းပါး သည္ကို လူငယ္မ်ားအၾကား ေတြ႕ျမင္နိုင္သလို ပအို၀္း စကားေျပာဆိုမႈ၊ တက္က်ြမ္းနားလည္မႈ နည္းပါးလာရ သည္ကို ေအာက္ျပည္ ပအို၀္းေဒသအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ အနည္းႏွင့္အမ်ား ေတြ႔ျမင္လာရပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားေန႔ ေတြမွာ ပအို၀္းစာေပ၊ ပအို၀္းစကားေျပာဆို ၊ အသံုးျပဳျခင္းထက္ အျခားဘာသာစကား ေနရာယူလာရျခင္းမွာ လူငယ္လူရြယ္အၾကား ပအို၀္းစကားနားလည္မႈ၊ သေဘာေပါက္မႈမ်ား မရွိသည့္အေျခ အေနမ်ား ပိုမိုမ်ားျပားလာသည္ကို ယေန႔အခ်ိန္မွာ ေတြ႕ျမင္ေနရျပီးျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းမွာ သထံုစာမႈ-ပအို၀္းစာေပ သင္ၾကားေပးမႈ အေလ့အထ နည္းပါးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ျပင္ ပအို၀္းစာေပရွိပါလ်က္ ပအို၀္းစကားေျပာတက္ေသာ္ဌား အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ပအို၀္းစာေပသင္ၾကားခြင့္ မရွိျခင္းေၾကာင့္ ပအို၀္းစာေပေမွးမိန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဘာသာစာေပရွိေနပါလ်က္ သင္ၾကားမႈနည္းပါးလာျခင္းမွာ ေအာက္ျပည္ ပအို၀္းစာေပယဥ္ေက်းမႈေကာ္မတီ၏ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္မႈ နည္းပါးျခင္း၊ မိဘမ်ား၏ စိတ္၀င္စားမႈွႏွင့္ အားေပးမႈ နည္းပါးျခင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ဘာသာစကား လြန္စြာလႊမ္းမိုးျခင္းမ်ားေၾကာင့္ စာေပႏွင့္ ဘာသာစကား တေန႔ထက္တေန႔ ေမွးမိန္လာရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အစိုးရတရပ္၏ တာ၀န္ကင္းမဲ့မႈႏွင့္ ဖိႏွိမ့္မႈမ်ားေၾကာင့္လည္း ပါ၀င္ပတ္သတ္ပါသည္။ တဘက္တခ်က္တြင္ စာေပလုပ္ေဆာင္မႈအားနည္းသလို တျခားတဘက္တြင္လည္း ပအို၀္းစာေပသင္ၾကားလာေရး က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ အစျပဳလုပ္ေဆာင္လာသည္ကို ပအို၀္းေဒသ၊ ေနရာအသီးသီးမွာ တစတစ ေတြ႔ျမင္လာရပါသည္။ အခ်ိန္ကာ ေနာက္မက်ေသး၊ ဂုဏ္ပုဒ္ႏွင့္ အညီ အားတက္သဖြယ္ လုပ္ေဆာင္သည္ဟု မွတ္ယူပါသည္။ စာေပ သင္ၾကားျခင္းသည္ ပအို၀္းလူငယ္မ်ားအတြက္ အနာဂတ္ပညာအလင္းေရာင္ ျဖစ္ပါသည္။

၄င္းပအို၀္းစာေပ ေမွးမိန္လာရျခင္းကို ဖန္တီးသူမွာ စာမႈႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ ပအို၀္းစာေပ၏ ဆိုးက်ိဳးသတ္ေရာက္မႈေၾကာင့္ မဟုတ္ႏိုင္သလို၊ ရွိရင္းစြဲ သထံုစာမႈ-ပအို၀္းစာေပကို တက္ေျမာက္သင္ၾကားေစေရး အေလ့အထျပဳမႈ နည္းပါးျခင္းေၾကာင့္ ပအို၀္းစာေပ ေမွးမိန္းရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပအို၀္းစာေပတက္ ေျမာက္မႈမွာ ယေန႔အထိ အနည္းအက်ဥ္သား ေတြ႔ျမင္ဆဲပါ။ “ခမ္းေကာင္လိတ္သည္ နီ္လိတ္၊ ခမ္းဒြန္လိတ္သည္ နီ္လိတ္” ပအို၀္း စည္းလံုးညီညြတ္ေရး ေဆာင္ပုဒ္အတိုင္း စာေပတခုတည္း ျဖစ္လာေရးသည္ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားတို႔ အေရးၾကီးတမွ် ညီညီညြတ္ညြတ္ လုပ္ေဆာင္ရမွာ ျဖစ္ပါသည္။ စာမႈႏွစ္ခုနဲ႔ ပအို၀္းစာေပ အတြက္ ပအို၀္းေခါင္းေဆာင္ အခ်င္းခ်င္း ေဒသစြဲ၊ စာေပစြဲ ျငင္းခံုခ့ဲဖူးေၾကာင္း သမိုင္းအရ ရွိခဲ့ဖူးျပီးျဖစ္ပါသည္။ သူ႔စာေပ၊ ငါ့စာေပ သင္ၾကားေရး အစြဲရွိျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ညီညြတ္ေရး ပ်က္ျပားႏိုင္သလို ပအို၀္းအမ်ိဳးသား အားလံုးအတြက္ အနာဂတ္ အေႏွာင့္အယွက္တခု ျဖစ္ေစႏိုင္ပါသည္။ စာေပတခုတည္း ျဖစ္လာေရးအတြက္ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားအားလံုး၊ ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ လူငယ္မက်န္ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ အခ်ိန္တန္ျပီးျဖစ္ေၾကာင္း ၂၀၁၃ ခုႏွစ္- အစိုးရ၏ တိုင္းရင္းသားဘာသာသင္ၾကားေရး ခြင္႔ျပဳခ်က္က သက္ေသထူျပီး ျဖစ္ပါတယ္။

၄င္းတိုင္းရင္းသားစာေပ သင္ၾကားေစေရ ျမန္မာအစိုးရေက်ာင္းမႈအရ ပအို၀္းစာသင္ၾကားခြင့္ ရရွိျခင္းႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီး စာမႈႏွစ္ခုနဲ႔ ပအို၀္းစာေပ ဘာလုပ္မည္နည္း။ ေအာက္ျပည္စာ-သထံုစာမႈ ေအာက္ျပည္မွာ သင္မွာ လား။ ေတာင္ေပၚစာ-ေတာင္ၾကီးစာမႈ ေတာင္ေပၚ ပအို၀္းသင္ၾကားမွာလား။ မိုးရြာတုန္း ေရခံစကားအတိုင္း ပအို၀္းအမ်ိဳးသားတိုင္း တခုတည္းေသာ ပအို၀္းစာေပသင္ၾကားျခင္းျဖင့္ ညီညြတ္မႈကို ျပသမွာလား၊ အခြင့္အေရး ကို လက္မလြတ္တမ္း ကမ္းမည္လား၊ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားတိုင္း ရွင္းလင္းတိက်သည့္ မ်က္ႏွာစံုေဆြးေႏြးပြဲရလဒ္ အေျဖထုတ္သင့္ျပီး ျဖစ္သည္။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး- စာေပႏွစ္မ်ိဳးသင္ၾကားျခင္းျဖင့္ ညီညြတ္မႈကို မေဆာင္ၾကဥ္ ႏိုင္သလို၊ ေရရွည္အက်ိဳးအတြက္ သဟဇာတရွိမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ထင္ျမင္ပါသည္။ စာေပရွိမွလူမ်ိဳးတိုးတက္ ႏိုင္သလို၊ စာေပတခုတည္းျဖစ္လာေရးအတြက္ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားတို႔ စည္းလံုးညီညြတ္နိုင္မွ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာ လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ ပအို၀္းတမ်ိဳးသားလံုးအတြက္ အက်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ ညီညြတ္ ျခင္းျဖင့္ ညီအစ္ကို တိုင္းရင္းသားအၾကား ပအို၀္းဂုဏ္သတင္းလည္း ေမြးပ်ံ႕ေစပါသည္။

ေအာက္ျပည္စာ ေအာက္ျပည္ပအို၀္းသင္ သင့္သလို ေတာင္ၾကီးစာမႈ ေတာင္ေပၚပအို၀္း သင္ႏိုင္သည့္ ထင္ျမင္ ယူဆခ်က္၊ မျဖစ္သင့္ေတာ့ပါ။ ပအို၀္းတမ်ိဳးသားလံုးစာေပသည္ ပအို၀္းအတြက္ျဖစ္ေစရမည့္အတိုင္း တခုတည္း ေသာ ပအို၀္းစာေပကို ပအို၀္းတစ္မ်ိဳးသားလံုး သင္ၾကားႏိုင္ရမည္ ေဆာင္ပုဒ္အတိုင္း ပအို၀္းလူငယ္မ်ား နည္းတူျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။ ညီညြတ္ျခင္းမွ ပန္တိုင္းသို႔ ေရာက္ႏိုင္သလို ပအို၀္းအမ်ိဳးသားမ်ား က႑အလိုက္ ညီညြတ္မွ က်ႏ္ုပ္တို႔ ေရာက္ခ်င္သည့္ ႏိုင္ငံေရးပန္းတိုင္ကို တက္လွမ္းႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါသည္။ ေဒသစြဲကင္းကင္းႏွင့္ ရွိရင္စြဲ အေျခအေနကို ပအို၀္းျပည္သူတို႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ် လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါသည္။ လူမ်ားစုေဒသက လူနည္းစုေဒသကို အထင္ျမင္ေသးသည့္ ယူဆခ်က္ႏွင့္ တဘက္သတ္ အျပစ္တင္မႈ၊ ဖိအား ေပးမႈကို ပအို၀္းအခ်င္းခ်င္း ေဆာင္ၾကဥ္ဖို႔ လိုအပ္ေပသည္။

အေၾကာင္းမွာ သထံုစာမႈ-ပအို၀္းသင္ၾကားေစေရးသည္ ေအာက္ျပည္ပအို၀္းတို႔ ပအို၀္းစာတက္ေျမာက္ေရး ရည္ရြယ္ခ်က္ ဆိုႏိုင္သလို၊ သထံုစာမႈ- ပအို၀္းစာဆက္လက္တည္ရွိျခင္းသည္ ေအာက္ျပည္ပအို၀္းတို႔၏ အထြႏု္ျမတ္ဆံုး အလံတရာဘုရား တည္ရွိျခင္း၏ သက္ေသ သေကၤတလည္း ျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ သထံုစာမႈကို အလံတရာမွ အစျပဳခဲ့ျခင္းပင္တည္း။ ပအို၀္းစာေပကို အလံတရာေန ပညာတက္ ဆရာေတာ္ မ်ားမွ တီထြင္ျပီး အလံတရာေန ပအို၀္းျပည္သူမ်ားႏွင့္ မယ္သီလရွင္(ဖီဖြာ)မ်ားမွ ပထမဆံုး သင္ၾကား တက္ေျမာက္ျခင္းေၾကာင့္ သထံုစာမႈ-ပအို၀္းစာေပသည္ အလံတရာေန ျပည္သူတို႔၏ သမိုင္းတစိတ္တေဒသ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔မွတဆင့္ သထံုျမိဳ႕ အနီး၀န္းက်င္ႏွင့္ ကရင္ျပည္နယ္ သာမညေတာင္ေန ပအို၀္းျပည္သူအခ်ိဳ႕ သထံုစာမႈ -ပအို၀္းစာ တက္ေျမာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ျပည္-သထံုစာမႈကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ ေအာက္ ျပည္ေနသူတို႔ မေမ့ႏိုင္သလို ၊ အျခားေသာပအို၀္းစာတခုႏွင့္ အစားထိုးဖို႕ မလြယ္ကူေသးပါ။ အစိုးရအျပင္၊ ပအို၀္းအမ်ားဆံုး သေဘာတူ၊ လက္ခံသင္ၾကားသည့္ ေတာင္ၾကီးစာမႈအတိုင္း ေအာက္ျပည္ပအို၀္းတို႔ သင္ၾကား ႏိုင္ဖို႔ ညိွႏိႈင္းတိုင္းပင္ရအံုးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ျမင္မိသည္။ သည့္အတြက္ ပအို၀္းေခါင္းေဆာင္မ်ား စာမႈတခု-ပအို၀္းစာေပ ေပၚထြန္းေရးအတြက္ ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီ ျငင္းခံုခဲ့ျပီး ေအာင္ျမင္မႈ မရရွိပဲ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ျပီးဆံုးခဲ့သည့္ သက္ေသမ်ား ရွိခဲ့ဖူးျပီး ျဖစ္ပါသည္။

အမွန္ေတာ့ လူမ်ားစုသင္ၾကားသည့္ ေတာင္ၾကီးစာမႈ -ပအို၀္းစာေပသင္ၾကားျခင္းသည္ အရပ္ေဒသအသီးသီးရွိ ေအာက္ျပည္၊ ေတာင္ေပၚပအို၀္း ျပည္သူအတြက္ အက်ိဳးမ်ားစြာ ျဖစ္ထြန္းေစသလို၊ အခ်င္းခ်င္းအျပန္အလွန္ ခ်ိတ္ဆက္ေစပါတယ္။ လက္ေတြ႕မွာလည္း ေအာက္ျပည္ေန ပအို၀္းဆီသို႔ ေတာင္ေပၚ အေျခအေနအရပ္ရပ္မ်ား စီးဆင္းေနပါသည္။ ေအာက္ျပည္ေန ပအို၀္းအမ်ားစုကို ႏိုင္ငံေရး၊ အမ်ိဳးသားေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈပါမက်န္ ဆက္စပ္ ကြန္ယက္-ေပါင္းစည္းေစပါသည္။ လက္ရွိပအို၀္းတို႔၏ အရပ္ကာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ပအို၀္းေဒသက ပိုျပီး ေပၚလြင္ေနပါသည္။ ေတာင္ေပၚေန ပအို၀္းတို႕၏ အညီညာဆံုး ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဆန္းသစ္ဆံုး ပအို၀္း၀တ္စား ဆင္ယင္ပံု၊ ပအို၀္းရိုးရာဆန္ဆန္ ဂီတဖန္းတီမႈ၊ ႏိုင္ငံေရး ေျပာင္းလဲ ဆန္သစ္မႈမ်ားေတြကာ ေအာက္ျပည္ေန ပအို၀္းဆီသို႔ တေန႔တျခား စီးဆင္းေနပါသည္။ သူတို႔၏ ေန႔တဓူ၀ လႈပ္ရွားမႈကိုလည္း ရိုက္ခတ္ စိတ္လႈပ္ရွား ေစပါသည္။ ေတာင္ေပၚေန ပအို၀္းတို႕ ပအို၀္း၀တ္စာ ဆင္ယင္သလို ေအာက္ျပည္ေန ပအို၀္းမ်ားလည္း ရိုးရာ ၀တ္စံုကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ပိုျပီး ၀တ္ဆင္လာသည္ကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ဒါက တူညီယဥ္ေက်းမႈ အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းစည္း စီဆင္းျခင္းပါပဲ။ ဒီအျပင္ ပအို၀္းအမ်ိဳးသား စာေပအား တခုတည္း ေပါင္းစည္းႏိုင္ရင္ ေအာက္ျပည္၊ ေတာင္ေပၚ ပအို၀္းအခ်င္းခ်င္းပိုျပီး ဘက္ေပါင္းစံု အျပန္အလွန္ စီးဆင္းႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဂီတဘက္မွာလည္း ေတာင္ေပၚသီခ်င္းက ေအာက္ျပည္ေန ပအို၀္းတို႕ကို မ်ားစြာ ရိုက္ခတ္ေစပါသည္။ “တီးရီးရီးေရာ့စ္ ႏွင့္ စမူးနံ”ံ ေခတ္ေဟာင္းပအို၀္းသီခ်င္းမ်ားက ေအာက္ျပည္ေန ပအို၀္းတို႔အတြက္ ထာ၀ရ သီခ်င္းသဖြယ္ ျဖစ္ေစပါသည္။ ယေန႕ထက္ထိ မရိုးႏိုင္ေသာ ေအာက္ေန ျပည္သူတို႕အတြက္ ေရပန္းစားေနဆဲပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ တစ္မ်ိဳးတည္းေသာ ပအို၀္းစာေပျဖစ္ေပၚလာေရးမွာ တမ်ိဳးသားအားလံုး၏ တာ၀န္ျဖစ္သလို၊ ညီညီ ညြတ္ညြတ္ႏွင့္ အျပန္အလွန္ သေဘာတူ လုပ္ေဆာင္သြားရမွာလည္း ျဖစ္ပါသည္။ စာေပတခု ေပၚေပါက္လာ ျခင္းျဖင့္ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားမ်ား အခ်င္းခ်င္း အမ်ိဳးသားေရး၊ စီးပြားေရးႏွင့္ ပညာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ က႑မ်ားတြင္ အျပန္အလွန္ ပိုမိုခ်ိတ္ဆက္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္ေၾကာင္း နိဂံုးခ်ဳပ္အေနျဖင့္ တင္ျပခ်င္ပါသည္။

စာေရးသူ ခြန္မင္းႏိုင္ (၂၇၊ ၄၊၂၀၁၃)